STRÓŻE PORANKA

SENTINELLE DEL MATTINO

 

STRAŻE NOCY

Dnia 19 sierpnia Roku Świętego 2000 na położonych pod Rzymem polach Tor Vergata rozległo się:

«Drodzy młodzi Przyjaciele! Widzę w Was Stróżów Poranka o świcie Trzeciego Tysiąclecia».

Kontekst biblijny tego słowa Ojca Świętego Jana Pawła II określił Jego Eminencja Stanisław Kardynał Dziwisz, Metropolita Krakowski. Temu kontekstowi, zawartemu w «Księdze Proroka Izajasza»: Iz. 52, 7-10, poświęcone jest nasze «Lectio divina».

Słowo, zawarte w tym świętym tekście: Iz. 52, 7-10, proklamuje Zwycięstwo Pana. Pozostawaliśmy w tym Słowie pewien czas. Czy jest to opis rzeczywistości przeżywanej?  Tymczasem większość twierdzi, że nasza rzeczywistość nie ma z tym Triumfem nic wspólnego. Proklamacja Słowa, do której na mocy Chrztu Świętego jesteśmy zaproszeni, wydaje się wezwanym rzeczą niemożliwą. Dlatego człowiek, na temat przeżywanej rzeczywistości, nie wypowiada się. Zaledwie, jednym czy drugim komunikatem wyraża oczekiwanie na moment, kiedy w nadziei poznania Prawdy (J. 14, 6), która jest przymiotem Boga, będzie mógł wprost zapytać Sługę Boga Samego: 

«Stróżu, która to godzina nocy?

Stróżu, która to godzina nocy?»» (Iz. 21, 11 b)

«?nocy_z_(upłynęło)_ile            , Strażniku                

                         millêl←ma^h               šōmēr  

?nocy_z_(upłynęło)_ile          , Strażniku

             millajlā^h←ma^h                   šōmēr» (Iz. 21, 12)

- (por. «Hebrajsko-polski Stary Testament. Księga Izajasza. Przekład interlinearny z kodami gramatycznymi, transliteracją i indeksem słów hebrajskich i aramejskich. Prymasowska Seria Biblijna». Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, s. 801).

W jaki sposób Izrael liczył czas? Biblia, a szczególnie Ewangelia według św. Mateusza (por. Mt. 14, 25; 20, 1 n.), wskazuje na tradycyjny podział doby. Izraelici dzielili dobę w następujący sposób: «noc» liczyła «cztery (4) straże», czyli «czuwania», liczące po trzy godziny każda ze «straży». «Straże nocy» liczono od godziny osiemnastej do szóstej rano:     

1) «pierwsza straż nocna» ­trwała od godziny osiemnastej (18:00) do dwudziestej pierwszej (21:00);

2) «druga straż nocna» - od dwudziestej pierwszej (21:00) do północy ­(24:00);

3) «trzecia straż nocna» - od północy (0:00) do godziny trzeciej (3:00) nad ranem;

­4) «czwarta straż nocna» ­- od trzeciej (3:00) do godziny szóstej (6:00) nad ranem.     

W ten sposób zmieniały się «straże» na murach miejskich, murach twierdz, strzegących granic i na murach pałaców. W takim porządku «strażnicy» (stróże) wchodzili i schodzili na/z ustalonych pozycji wartowniczych.

Pierwszą godziną «dnia» była szósta (6:00) rano, trzecią godziną dnia była dziewiąta (9:00) rano; jedenastą - siedemnasta (17:00) (por. komentarz do Mt. 20 w: «Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu» Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, opracował Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Towarzystwa Świętego Pawła, Edycja Św. Pawła 2011, s. 2325).  

Zauważmy, że oba konteksty tego «Lectio divina»: 1) Iz. 52, 7-10 oraz 2) Iz. 21, 11-12 ­ są ze sobą powiązane. Łączy je związek, stanowiący tzw. «sprzężenie zwrotne», ponieważ jedno prowadzi do drugiego, a drugie wskazuje na pierwsze. W ten sposób, wchodząc w to Słowo wiele razy - tak, jak poleca św. Matka Teresa do Jezusa: «w po wiele razy powtarzanej  poufnej i wylanej rozmowie wewnętrznej, prowadzonej z Tym, o którym wiemy, że nas kocha» («Życie św. Teresy od Jezusa, spisane przez Nią samą» Roz. 8,5) - rozumiemy coraz lepiej, jak bardzo Pan Bóg oczekuje… «człowieka czuwającego», odrośli z «gałązki drzewa czuwającego» (Jr. 1, 11-12), który odbija «prawdziwe podobieństwo do Boga Stróża-Izraela». 

Na jakiego człowieka czeka «Bóg - Stróż Izraela»?

Na «trzeźwego» (Ef. 5, 18), «przytomnego» (Prz. 23, 31-35), «czuwającego i modlącego się stale» (Mt. 24, 36 n.; Mt. 24, 42 n., Mt. 25; Mt. 26, 36 n.) «zjednoczonego z Nim - Bogiem Samym» (J. 15, 1; J. 17, 21 n.) człowieka. Nie, człowieka zjednoczonego z byle kim i jakkolwiek; nie na zjednoczonego byle jak i w jakikolwiek sposób, ale tylko na «Zjednoczonego z Samym Bogiem».                                                                                   

«Początkiem Zjednoczenia» jest «jedność wewnątrzosobowa», którą zaprowadza Sam Pan Bóg poprzez «Sakramenty Święte» i «modlitwę wewnętrzną». 

Św. Założyciel Wincenty Pallotti na tych dwóch przęsłach konstruował całą budowlę życia wewnętrznego w sobie i duszach powierzonych. 

«Modlitwa wewnętrzna» nie może być dobrze prowadzona bez: «wierności i stałości  trwania w modlitwie»; «umartwienia»; «ascezy»; «odpowiednich warunków wewnętrznych i zewnętrznych»; «odpowiedniego kierownictwa duchowego», o czym m.in. Święta Matka Teresa od Jezusa wielokrotnie przypomina w Swoich «Pismach».                                         

Również Święta Matka Klara z Asyżu stanowczo stwierdza, żeby «[…] Bracia zabrali raczej chleb powszedni, który służy tylko podtrzymaniu życia cielesnego, jeżeli mieliby zaniechać udzielania Pokarmu, który daje Żywot Wieczny». Świętej Matce Klarze, «Mistrzyni Serafickiej Pokuty i Najwyższego Ubóstwa» chodziło w tym wypadku o boleśnie odczuwany głód «Pokarmu Słowa» i «Pokarmu Najświętszej Eucharystii», którego osoby, stworzone przez Pana do nieustannej modlitwy mniszej nie mogą zostać pozbawione.    

«Stróż» (Iz. 21, 11), który jest «sługą», «wysłannikiem» i «depozytariuszem tajemnic Boga Samego» jest niezmiernie cenny w oczach Boga. Pan Bóg tak oto stwarza Go w Swoim Boskim zamyśle:

«Idź, postaw wartownika,

iżby doniósł, co zobaczy. 

[…]

niech patrzy uważnie,

z wielką uwagą» (Iz. 21, 6; 7 in fine).

Bóg Sam w ten sposób określa «misję stróża» i zobowiązuje Go do «miłosnej uwagi», skierowanej na człowieka ze względu na Chwałę Jego Boskiego Królestwa. Powiedziane jest: «Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego serca swego, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił» (Pwt. 6.5 i Ewangelia Święta). «Będziesz miłował swego bliźniego, jak siebie samego» (Kpł. 19, 18 i Ewangelia Święta). 

Bóg domaga się «miłosnej uwagi», skierowanej ku «Najświętszemu Człowieczeństwu Chrystusa». Bóg w ten sam sposób domaga się «miłosnej uwagi», skierowanej ku «obecnemu człowieczeństwu człowieka», który stworzony jest na obraz Boży i powołany jest do uwielbiania Nieskończonej Chwały Bożej.                                                                                       ­

W człowieku, który nosi podobieństwo Boga Samego istnieje ontyczna pewność, podtrzymywana przez jedną z trzech władz: «pamięć», że Bóg jest «Miastem Ucieczki» (Joz. 20; Ps. 32 (31), 7; Ps 43 (42), 2; Ps. 46 (45); ) i «Fortecą, Zamkiem Warownym i Twierdzą, dla tych, którzy się u Niego chronią» (Ps. 27 (26), 4-5; Ps. 28 (27), 7-8; Ps. 31 (30), 3-4; Ps. 48 (47), 4-9; Ps. 125 (124), 2).

Poczucie bycia «wzywaną przez Pana Jezusa do najgłębszego ukrycia»; «do utajenia  przed światem swojego dziewiczego człowieczeństwa»; «do istnienia na wzór Panny Najświętszej jako niewidoczna i nieznana» (Alma, Abscondita) jest prawdziwą zapowiedzią «powołania mniszki klauzurowej».  

Rozumienie niepojętej dla ludzi tego świata - «potrzeby spełnienia życia w ukryciu w Bogu Samym, strzeżonym pieczęcią posłuszeństwa Kościołowi jako Matce», pełne pojmowanie tego wezwania «najczystszą głębią dziewiczego serca» otwiera pierwszą, ciężką jak ołów sztabę «zewnętrznych drzwi klauzury» – a są to zaledwie «drzwi furty», prowadzącej do przedsionka «właściwej klauzury». 

Jednak już stąd, już z tego punktu, rozpoczyna się start w «powołanie mniszki» i  stopniowe wkraczanie w «mistagogię klauzury papieskiej». 

Nie oznacza to jeszcze bynajmniej «inkarnacji» do wspólnoty «mniszek klauzurowych», ale jest jej perspektywą i pierwszym znakiem potencjalnej możliwości, ważnym w rozeznawaniu powołania. Jest to zjawisko fascynujące, podobne do obserwacji pierwszego lotu skowronka, którego krystaliczny śpiew budzi o świcie, a unikalny, strzelisty lot zmierza wprost w Boskie Słońce - Chrystusa.        

«Jezu, słońce sprawiedliwości, zmiłuj się nad nami». 

Amen.                                                                                   

† Osculum pacis