KRÓTKA PAMIĘĆ REGUŁY:
ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU I REKOLEKCJE ŚWIĘTE
[CZĘŚĆ PIERWSZA]
Zasadniczymi formami realizacji charyzmatu Kongregacji Mniszek Pallotynek są:
1/ adoracja Najświętszego Sakramentu;
2/ prowadzenie rekolekcji świętych.
Św. Wincenty Pallotti w „Dei SS. Ritiri delle monache” wskazuje jednoznacznie na te dwie formy. Ponieważ w warunkach klauzury papieskiej, obowiązującej mniszki klauzurowe, nie ma możliwości podejmowania innych form apostolstwa, spośród tych, które pierwotnie, tj. w wieku XIX proponował Św. Założyciel – w polu widzenia naszej Wspólnoty Mniszek Pallotynek w organizacji, jako formy zalążkowej Kongregacji Mniszek Pallotynek – obecnie pozostają wyłącznie te dwie formy: adoracja Najświętszego Sakramentu oraz prowadzenie rekolekcji świętych.
Krótka pamięć reguły (tu: prareguły, bo tą jest wspomniany dokument) - prowadzi do konkretyzacji: Kongregacja Mniszek Pallotynek tj. instytut życia konsekrowanego, który w przyszłości za łaską Bożą zostanie zatwierdzony najpierw na prawie diecezjalnym, a następnie - papieskim – „ma głównie na celu Wieczystą Adorację Najświętszego Sakramentu” i prowadzenie rekolekcji świętych.
Św. Założycielowi chodzi nie o jakąkolwiek formułę adoracji Sanctissimum, ale precyzuje On jasno: chodzi o pallotyński Tron Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu.
Dalej, krótka pamięć reguły stawia nam przed oczy wyraźne wskazanie Pallottiego: „ma głównie na celu”. Dla Św. Wincentego modlitwa i adoracja Najświętszego Sakramentu nigdy nie były aktem ubocznym w stosunku do apostolstwa; aktem drugo-, trzecio-, czy „n” - rzędnym, ale pierwszorzędnym, decydującym o istnieniu owoców głoszonego Słowa, a nawet wręcz decydującym o samym głoszeniu Słowa, czyli decydującym o istnieniu apostolstwa. Jeśli w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego nie ma dziennie realnej możliwości podejmowania tych aktów adoracji Pana, ukrytego w Sanctissimum w szerszym wymiarze; a tu i tam zaznaczają się głosy przywodzące do rozsądku: „by nie popadać w kontemplację”, o tyle bardziej potrzeba klauzurowego instytutu życia konsekrowanego, gdzie mniszka klauzurowa zastępuje w służbie Bożej Kapłana – Pallotyna w tym konkretnym wymiarze kapłaństwa powszechnego, na mocy konsekracji monastycznej. Tę zastępowalność trzeba widzieć w wymiarze specjalizacji, której domaga się dziś od Kościoła instytucjonalnego współczesność oraz w utrwalonym wiekową tradycją monastyczną zadaniu apostolskim mniszek klauzurowych: mocnych kolumn kapłaństwa hierarchicznego.
Współcześnie nie mielą nas na miał kły dzikich zwierząt, ale codzienna rzeczywistość, która domaga się coraz więcej. Dlatego kapłan, a szczególnie misjonarz, ma w mniszce klauzurowej swego liniowego zastępcę w służbie Bożej, z wyjątkiem jedynie aktów kapłańskich, zastrzeżonych dla prezbiterów, w których jest niezastępowalny.
Pallotti używa tu określenia: „głównie”. Niech waga tego słowa wywoła przypomnienie tego, co Założyciel we własnym kapłaństwie praktykował i głosił: „Starajmy się zatem szerzyć po całym świecie i – jeśliby to było możliwe – na nieskończone sposoby mnożone przez nieskończoność, niewymowne i wielkie Nabożeństwo Wieczystej Adoracji; miejmy też to przeświadczenie, że jeśli wierni z tego skorzystają, będzie wnet można dostrzec niemałą odnowę obyczajów, i będzie widoczny rozkwit ducha żarliwości pierwszych chrześcijan, który obecnie prawie że wygasł również w naszej Italii.
Odwagi zatem! Starajmy się szerzyć to niewymowne Nabożeństwo jak najśmielej i z jak największą pokorą. Pracujmy! Pracujmy. I miejmy wciąż na uwadze to, co powiedział Pan nasz Jezus Chrystus: «Ogień przyszedłem rzucić na ziemię, a czegoż chce, jeno aby zapłonął ?» (Łk. 21, 49).”[1]
† Osculum pacis
[1] List do św. Kaspra del Bufalo z dn. 26 maja 1818 r. w: „Świętość w służbie apostolstwa. Wybór pism.”, Ks. Fr. Amoroso SAC w przekł. Ks. Fr. Bogdana SAC, s. 9
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.