KRÓTKA PAMIĘĆ REGUŁY:

ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

I REKOLEKCJE ŚWIĘTE

[CZĘŚĆ DRUGA]

Adoracja Najświętszego Sakramentu jest - jak wcześniej wskazałyśmy - jedną z dwóch form realizacji charyzmatu Kongregacji Mniszek Pallotynek.   

Czym zatem charakteryzuje się adoracja Najświętszego Sakramentu w nauczaniu św. Wincentego Pallottiego, zawartym w „Dei SS. Ritiri delle Monache”?          

Dlaczego twierdzimy, że św. Wincenty Pallotti ma tu na względzie adorację eucharystyczną, a nie po prostu adorację Najświętszego Serca Jezusowego, skoro przecież zastosował tu wyrażenie: „ma głównie na celu Wieczystą Adorację Boskiego Serca Jezusa”?  

Co konkretnie odróżnia ten sposób adoracji Pana, ukrytego w Sanctissimum od  sposobów, przyjętych przez adoratorów i adoratorki, reprezentujących: Bractwa Wieczystej Adoracji, siostry zakonne życia apostolskiego oraz mniszki klauzurowe, które w realizacji charyzmatów swoich zgromadzeń, zakonów i innych instytutów życia konsekrowanego, podejmują tę właśnie?

Jakie obrazy szczepi w duchu Mniszek Pallotynek Święty Założyciel?   

                                

Św. Wincenty Pallotti w „Dei SS. Ritiri delle Monache” wskazuje jednoznacznie na ten sposób: „Wieczystą Adorację Boskiego Serca Jezusa, aby stamtąd otrzymywać płomienie, które rozpalą Miłość Nieskończoną, które rozproszą się na cały świat”.

Wiek dziewiętnasty, kiedy żyje nasz Św. Założyciel, a nawet dwa poprzednie stulecia: wiek siedemnasty i osiemnasty to czasy, kiedy wierni podejmują samoistną adorację Boskiego Serca Jezusa. Pobożność, skierowana do Najświętszego Serca Jezusowego jest nie tylko rozpowszechniona i praktykowana, ale znajduje często wyraz w sztuce, w postaci licznych wyobrażeń Serca Bożego, uwidacznianych na obrazach

i niewielkich obrazkach,

posągach, rzeźbach, figurach sakralnych, malowidłach i mozaikach, zdobiących świątynie. 

Adoracja Najświętszego Serca Pana Jezusa znajduje odbicie w malarstwie, przedstawiającym Je w otoczeniu Aniołów, w tym Aniołów Chóru Serafinów, jak widzimy to na przykładowych reprodukcjach:  

Św. Wincenty Pallotti, posiadając czystość kultu Bożego, stwierdzoną prezbiteratem, a wcześniej przygotowaniem doktrynalnym do święceń, które otrzymał dn. 16 maja 1818 r. jako kapłan rzymski, doskonale wiedział, że Najświętsze Serce Pana Jezusa jest w sensie ścisłym: Eucharystią Samą.  Szukając jakiegoś przykładowego uzasadnienia doktrynalnego, dotyczącego tej sprawy, sięgnijmy chociażby do fragmentu późniejszej (15 maja 1956 r.) Encykliki Ojca Świętego Piusa XII  „Haurietis Aquas” o kulcie Najświętszego Serca Jezusa; rozpoczynającej się od słów HAURIETIS AQUAS: „Będziecie czerpać z radością wody ze zdrojów Zbawicielowych": «Za przykładem Naszego bezpośredniego Poprzednika, kierujemy do wszystkich Naszych synów w Chrystusie to upomnienie, które Leon XIII u schyłku minionego wieku kierował do wszystkich chrześcijan, do tych wszystkich, którzy poważnie troszczą się o zbawienie swoje i całego społeczeństwa: „Oto przed oczyma wszystkich pojawia się znak inny, opatrznościowy znak Boży, Najświętsze Serce Jezusa, jaśniejące niezwykłym blaskiem wśród płomieni - w nim nadzieja wszystkich, od niego możemy wyprosić i otrzymać zbawienie". Jest Naszym najgorętszym życzeniem, by kult Najświętszego Serca Jezusa stał się sztandarem jedności, zbawienia, pokoju dla wszystkich chrześcijan, którzy pracują gorliwie i usilnie nad wprowadzeniem Królestwa Bożego w świecie. Niech jednak nikt nie myśli, że przez ten kult pomniejszone zostaną inne formy religijności, którymi lud chrześcijański pod przewodnictwem Kościoła czci Boskiego Zbawiciela. Przeciwnie, gorliwy kult Najświętszego Serca Jezusa przyczyni się do rozwoju kultu dla świętego Krzyża i rozwoju miłości do Najświętszego Sakramentu, Wolno nam to stwierdzić, co zresztą głoszą także objawienia udzielone św. Gertrudzie, św. Małgorzacie Maryi: nikt nie zdoła pojąć krzyża Chrystusa, jeśli nie wniknie w mistyczne głębiny Serca Jezusa. Niełatwo też zdoła ktoś pojąć siłę miłości, która skłoniła Jezusa, by się stał naszym pokarmem, jeśli nie będzie miał szczególniejszej czci dla Eucharystycznego Serca Jezusa. Zadaniem tego Serca jest, by użyć słów Leona XIII, przypominać nam akt najwyższej miłości, w którym Zbawiciel wylał wszystkie bogactwa swego Serca, by zostać z nami aż do końca wieków przez ten przedziwny Sakrament Eucharystii". Albowiem, „nie najmniejszą cząstką Serca Jezusa jest Eucharystia, którą nam dał z tak wielkiej Serca swego miłości".». 

Św. Wincenty wskazuje na adorację Najświętszego Serca Pana Jezusa - na adorację eucharystyczną –

W i e c z y s t ą    A d o r a c j ę; 

skierowaną do  S e r c a  B o ż e g o,

do  S e r c a  M i ł o ś c i   N i e s k o ń c z o n e j.            

Nie jest to wyłącznie adoracja Pana Jezusa, wyłącznie adoracja Drugiej Osoby Trójcy Przenajświętszej, a tym bardziej adoracja ograniczona do Serca Bożego.  

To  jest  adoracja  B o g a  M i ł o ś c i  N i e s k o ń c z o n e j:

J e d n e g o   B o g a    w  T r z e c h  O s o b a c h:

Ojca Przedwiecznego, Syna Jego Jednorodzonego i Ducha  Świętego.               

Jest to  a d o r a c j a   t r y n i t a r n a.          

Rozbrzmiewa w nas  a k t   a d o r a c j i   t r y n i t a r n e j.       

Adoracja ta ma charakter c i ą g ł y, ponieważ na mocy specjalnego przywileju i ustanowienia przez Kościół Święty 

T r o n u   E u c h a r y s t y c z n e g o   

W i e c z y s t e j   A d o r a c j i – modlitwa adoracyjna jest modlitwą
n i e u s t a n n ą  (o r a t i o  c o n t i n u a). Dusze tu powoływane przez Pana są ze stworzenia urodzonymi adoratorkami Pana, utajonego w Przenajświętszym Sakramencie Ołtarza, bo łaska powołania udzielana jest osobie przy stworzeniu, a odkrywana jest dopiero później i różne są momenty zrozumienia łaski powołania i jej internalizacji, a następnie podjęcia w sensie praktycznym. Są dusze, które idą za Panem od dzieciństwa czy bardzo wczesnej młodości; są dusze, które decydują pójść za Nim później;  a są i takie, które wyruszają za Panem jakby w ostatniej chwili.            

Adorujemy Boga: Miłość Nieskończoną (1 J. 4, 8), adorujemy Boga: Miłosierdzie Nieskończone (J. 19, 34), adorujemy: Trójcę Przenajświętszą (J. 8, 16 b). Każda osoba, która  z żarliwością wstępuje na tę drogę, wykonywania aktów kultu Bożego, staje się stopniowo (organicznie): „phiala adoramenti in conspectu Sacramenti”, czystą kadzielnicą i naczyniem poważnym, bo aktu adoracji uczy nas i kształtuje adoratorki w sobie Samej Najświętsza Maryja Panna, Matka Kościoła, rodzącego się w Wieczerniku, Oblubienica Ducha Świętego i Królowa Apostołów.

Obecna w centrum Wieczernika, Ta Przeczysta Soczewka, doskonale ogniskująca Płomień Ducha Świętego - zamyka nas w sobie Samej.  Naszym miejscem teologicznym jest Matka Kościoła. Z Nią, przez Nią i w Niej, nieustannie wychowywane na mariologii, której nauczył nas bł. Ojciec Święty Jan Paweł II, zgłębiamy Tajemnicę Maryi w duchu prawdziwego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny, która jest dla nas  forma Dei. Matka Najświętsza kształtuje w nas Syna. Przez Nią, w Niej i dzięki Niej na drodze formacji do konsekracji mniszej, a następnie na mocy przyszłej, oczekiwanej konsekracji monastycznej (in spe) - stajemy się synem w Synu. 

Adoracja, jako akt kultu Bożego staje się drogą naśladowania Chrystusa i drogą Zjednoczenia Przeobrażającego. Odchodząc do domu Ojca, jesteśmy powoływane na Wieczystą Adorację.          

Pallotti wskazuje nam, że ponownie jesteśmy zgromadzone w Wieczerniku - w posłuszeństwie wiary w stanie oczekiwania na Obietnicę Ojca, przez Płomienie Nieskończonej Miłości, Płomienie Miłosierdzia Nieskończonego, udzielane wprost z Boskiego Serca Pana Jezusa, z Serca Miłości Nieskończonej, które jest źródłem Nieskończonego Miłosierdzia.  

Płomienie te, płomienie rzeczywiście otrzymane - rozproszą się na świat cały.   

Pan chce być proszony. Dzień po dniu, godzina po godzinie, minuta po minucie -  ogni momento - mamy otrzymywać Płomienie Nieskończonego Miłosierdzia; w każdym nieskończonym momencie wieczności mamy otrzymywać Miłość Nieskończoną, mamy otrzymywać Nieskończone Miłosierdzie przez nieskończone nieskończoności wieczności, bo taka jest perspektywa Miłości Nieskończonej, w którą wprowadza nas Św. Założyciel.   

  Obecny przed nami Jednorodzony Syn Ojca w Najświętszej Eucharystii, w samym Sercu Boga – Człowieka, istotowo zjednoczonym ze Słowem Bożym, zapowiada bliskie, możliwe ogni momento in Perpetua Adorazione Zesłanie Ducha Świętego: Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej. W dziele Syna Bożego nie brakuje dzieła Ojca Przedwiecznego, bo Pan mówi: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J. 10, 30). Bóg Ojciec, Jednorodzony Syn Ojca Przedwiecznego oraz Duch Miłości Ojca i Syna są jednocześnie Obecni jako Jeden Bóg. Stajemy wobec Nieskończonego Majestatu Trójcy Przenajświętszej w ciągłym akcie adoracji Miłości Nieskończonej.           

Nie jest to adoracja oparta wyłącznie na dziękczynieniu, składanym Bogu (jak u Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji), nie jest wyłącznie posługą chwały w celu wspierania ogólnoświatowej misji powszechnej (jak u SS. Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji), nie jest podejmowana wyłącznie w celu pielęgnowania życia wewnętrznego przez adorację Boga serca, Boga życia i Boga ołtarzy (jak u SS. Szensztackich od Wieczystej Adoracji), nie jest wyłącznie: adoracją uwielbienia, adoracją wynagrodzenia, adoracją przebłagania, adoracją nawiedzenia, adoracją wstawiennictwa w intencji prezbiterów i  nowych powołań lub w intencji dusz czyściec cierpiących. Czym adoracja Mniszek Pallotynek jest (w sensie pozytywnym) -  czyli o duchu pallotyńskiej adoracji Najświętszego Sakramentu, rozważać będziemy za łaską Bożą w dalszym ciągu.                

   

† Osculum pacis