AUDI FILIA:
POSŁUCHAJ, CÓRKO
[CZĘŚĆ DWUDZIESTA PIERWSZA]
Skąd pochodzi Słowo? Kto mówi:
„Jest racja, aby w tych rekolekcjach, zwłaszcza kiedy już dobiegają końca, powiedzieć o Bogu Ojcu w życiu i nauce św. Wincentego Pallottiego. Nie tylko dlatego, że: rekolekcjonista jest Pallotynem, czy rekolekcje odbywają się w domu pallotyńskim, czy dlatego że Rok 2000 jest także jubileuszem św. Wincentego Pallottiego, ale przede wszystkim dlatego, że św. Wincenty Pallotti faktycznie wzorem Jezusa Chrystusa głosił w szczególny sposób i ukazywał w swoim życiu prawdę o Bogu Ojcu w niebie. Chciałbym to bardzo mocno zaakcentować, w jaki sposób szerzył św. Wincenty Pallotti kult Boga Ojca.
Dla Świętego: Bóg Ojciec to przede wszystkim: „Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa”, a więc jakieś wspaniałe widzenie relacji ścisłej Jezusa z Ojcem. Bóg, o którym mówi i którego ukazuje Jezus, taki Bóg interesuje św. Wincentego Pallottiego, którego ukazuje Jezus: „który jest Ojcem” i z drugiej strony „nasz wspólny Ojciec”.
„Ten Bóg - pisze Święty - jest naszym wspólnym Ojcem”. Św. Wincenty Pallotti wielokrotnie ukazuje związek ścisły tych dwóch prawd. „Bóg chce - pisze do jednego ze swoich korespondentów - żebyś Go nazywał słodkim imieniem Ojca. Bądź pocieszony synu - masz Boga za Ojca. Masz Go też przez łaskę”.
Według św. Wincentego: Bóg jest „Ojcem Stworzycielem”, „Nieskończonym Stworzycielem, który działa we wszystkich miejscach na świecie - pisze św. Wincenty - przede wszystkim w akcie stworzenia świata i już tam rysuje się Jego Ojcostwo, zwłaszcza w stworzeniu świata i stworzeniu człowieka na obraz, i podobieństwo swoje”. To pobudza Pallottiego do „wychwalania Ojca Stworzyciela”.
Pragnie to „uczynić ze wszystkimi ludźmi, nawet ze zmarłymi”,
aby działali „na Chwałę”, jak pisze: „mojego Boga Ojca Stworzyciela. O wszystkie stworzenia, chwalcie Stworzyciela, mojego Dobroczyńcę, którego obraziłem”. Pallotti chce, aby „czyn stwórczy Boga był radością wszystkich”.
Proszę zauważyć, św. Wincenty Pallotti w interpretacji ojcostwa - idzie aż do początków stworzenia: „Pan Wszelkiego Stworzenia”, jak mówimy, w oczach i w interpretacji św. Wincentego Pallottiego jest „Ojcem wszelkiego stworzenia”.
Ojcem, jest to o tyle ważne, że w praktycznych naszych wypowiedziach na temat relacji człowieka do Boga, mówimy czasem „dzieci Boże” w stosunku do ochrzczonych. Jest druga interpretacja, kiedy się mówi o każdym człowieku jako o dziecku Bożym w stosunku do Boga. „Ciesz się Synu, pisze św. Wincenty, który przez stworzenie masz za Ojca Boga”.
Jest to stwierdzenie, powiedziałbym przyszłościowe, gdy weźmie się pod uwagę obecne trendy w teologii.
Św. Wincenty bardzo często nazywa Boga Ojca „Ojcem Przedwiecznym”, „Panem Wiekuistym”, „Nieskończonym”, do którego modli się jak dziecko, który świętemu Józefowi oddał Swoją najbardziej posłuszną córkę, tak pisze Pallotti. Tym tytułem zwraca się do Boga Ojca prawie w każdej modlitwie. Prawie wszystkie modlitwy apostolskie zaczynają się tym wezwaniem: „Ojcze Przedwieczny”. Ci, którzy znają modlitwy pallotyńskie, mogą na to zwrócić uwagę. Także Jego modlitwy osobiste, rozpoczynają sie od tego wezwania.
Jezus Chrystus jest dla Niego „Apostołem Ojca Przedwiecznego”. Znamy to dobrze. Może podkreślamy „Apostoł”, jakby tamto było samo przez się zrozumiałe. Apostołem Ojca Przedwiecznego, ponieważ został przez Ojca posłany na świat. Z obowiązku naśladowania Jezusa Chrystusa płynie obowiązek naśladowania Go w Apostolstwie. To jest podstawowy argument św. Wincentego Pallottiego za koniecznością, za obowiązkiem apostołowania. I ponieważ naśladujemy Apostoła Ojca Przedwiecznego, więc powinniśmy też być Apostołami Ojca Przedwiecznego, jako „żywe obrazy Boga Ojca Przedwiecznego”. Syn Boży został posłany na świat przez Ojca i jako taki powinien być naśladowany, mówi św. Wincenty”.
Ojcem, jest to o tyle ważne, że w praktycznych naszych wypowiedziach na temat relacji człowieka do Boga, mówimy czasem „dzieci Boże” w stosunku do ochrzczonych. Jest druga interpretacja, kiedy się mówi o każdym człowieku jako o dziecku Bożym w stosunku do Boga. „Ciesz się Synu, pisze św. Wincenty, który przez stworzenie masz za Ojca Boga”.
Jest to stwierdzenie, powiedziałbym przyszłościowe, gdy weźmie się pod uwagę obecne trendy w teologii.
Św. Wincenty bardzo często nazywa Boga Ojca „Ojcem Przedwiecznym”, „Panem Wiekuistym”, „Nieskończonym”, do którego modli się jak dziecko, który świętemu Józefowi oddał Swoją najbardziej posłuszną córkę, tak pisze Pallotti. Tym tytułem zwraca się do Boga Ojca prawie w każdej modlitwie. Prawie wszystkie modlitwy apostolskie zaczynają się tym wezwaniem: „Ojcze Przedwieczny”. Ci, którzy znają modlitwy pallotyńskie, mogą na to zwrócić uwagę. Także Jego modlitwy osobiste, rozpoczynają sie od tego wezwania.
Jezus Chrystus jest dla Niego „Apostołem Ojca Przedwiecznego”. Znamy to dobrze. Może podkreślamy „Apostoł”, jakby tamto było samo przez się zrozumiałe. Apostołem Ojca Przedwiecznego, ponieważ został przez Ojca posłany na świat. Z obowiązku naśladowania Jezusa Chrystusa płynie obowiązek naśladowania Go w Apostolstwie. To jest podstawowy argument św. Wincentego Pallottiego za koniecznością, za obowiązkiem apostołowania. I ponieważ naśladujemy Apostoła Ojca Przedwiecznego, więc powinniśmy też być Apostołami Ojca Przedwiecznego, jako „żywe obrazy Boga Ojca Przedwiecznego”. Syn Boży został posłany na świat przez Ojca i jako taki powinien być naśladowany, mówi św. Wincenty”.
[Wykorzystano w tym miejscu fragment archiwalnej konferencji, wygłoszonej przez śp. ks. dra Romana Foryckiego SAC podczas Rekolekcji Świętych w Roku Boga Ojca (1999 r.) w Collegium Marianum w Wadowicach.].
† Osculum pacis
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.